கொஞ்சம் ஆன்மிகம்

கொஞ்சம் ஆன்மிகம் 

   தத்தாத்ரேயர் எதையெல்லாம் எவற்றிடமிருந்து எப்படியெல்லாம் கற்றார் என்பதை இங்கே இப்படி திருவாய் மலர்ந்தருளுகிரார் கேளுங்கள் அன்பர்களே ..

முதலில் யார் இந்த தத்தாத்ரேயர் ? 

            தத்தாத்ரேயர் என்பவர் சதுரகிரி மலையில் அத்தியூத்து அருகில் மேற்கே கவுண்டினிய ஆற்று கரையில்  ஆசிரமம் அமைத்து வாழ்ந்து வந்த  மாமுனிவர்  அத்திரி மகரிஷிக்கும் அனுசுயா தேவிக்கும் மகனாக பிறந்த மகா ஞானி ...

          எல்லா சிதர்களை போலவும்  சதுரகிரி மலை காட்டில் மிகவும் மகிழ்வுடன் உலாவிக்கொண்டும் மூலிகை ஆராய்சியில் ஈடுபட்டுக்கொண்டும் சித்த ஞானம் தேடிக்கொண்டும் இருந்தபோது 

     அவ்வழியே காட்டிற்கு முனிவர்களை தரிசிக்க வந்த ''  யது  '' என்ற மன்னன் மிகுந்த உற்ச்சாகத்தொடும் உவகையுடனும் கவலையற்றும்  காணப்பட்ட தத்தாத்ரேயரை கண்டு வியப்புற்று அவரிடம்  நீங்கள் எத்துனை மகிழ்ச்சியாக உள்ளீர்களே அதற்க்கு என்ன காரணம் ..? இப்படி மகிழ்ச்சியாக இருக்க எந்த குருவிடம் பாடம் பயின்ற்ரீகள் என வினாவும் போது  அவர் அருளியது இதுதான் ........

    மன்னா எனக்கு பல குருக்கள் பாடம் கற்பித்தனர் அவர்களில் 24 பேரை உனக்கு அறிமுகம் செய்துவைக்கிறேன் கேள் ..என்றார் 

       இந்தப் பதிலைக் கேட்டு ஆச்சரியப்பட்ட மன்னன், "சுவாமி! ஒருவருக்கு ஒரு குரு தானே இருக்க முடியும்? தங்கள் பதில் வித்தியாசமாக உள்ளதே...' என்றான்.

        அவனிடம்,தத்தாத்ரேயர் .. "பஞ்சபூதங்களான ஆகாயம், நீர், நிலம், நெருப்பு, காற்று, சந்திரன், புறா, மலைப்பாம்பு, கடல், விட்டில்பூச்சி, வண்டு, தேனீ, குளவி, சிலந்தி, யானை, மான், மீன், பருந்து, பாம்பு ஆகியவையும், நாட்டியக் காரி பிங்களா, ஒரு குழந்தை, ஒரு பணிப்பெண், அம்பு தயாரிப் பவன், சூரியன் ஆகியோரும் என் குருக்கள் ஆவர்...' என்றார் தத்தாத்ரேயர்.

            மன்னன் ஏதும் புரியாமல் நின்றதைக் கண்ட தத்தாத்ரேயர் இதற்கு விளக்கமளித்தார்...

       "மன்னா! பொறுமையை பூமியிடம் கற்றேன்;

தூய்மையை தண்ணீரிடம் தெரிந்து கொண்டேன்.

பலருடன் பழகினாலும், பட்டும், படாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதைக் காற்றிடம் படித்தேன்.

எதிலும் பிரகாசிக்க வேண்டும் என்பதை தீ உணர்த்தியது;

     பரந்து விரிந்த எல்லையற்ற மனம் வேண்டும் என்பதை ஆகாயம் தெரிவித்தது.

    "ஒரே சூரியன் இருந்தாலும் பல குடங்களில் உள்ள தண்ணீரில் பிரதிபலிப்பது போல மனம் ஒன்றாக இருந்தாலும் பலவாறாக சிந்திப்பதை உணர்ந்தேன்.

  "வேடன் ஒருவன் புறாக்குஞ்சுகளைப் பிடித்தான். அவற்றின் மீது அன்பு கொண்ட தாய்ப்புறா தானும் வலியச் சென்று வலையில் சிக்கியது. இதில் இருந்து பாசமே துன்பத்திற்கு காரணம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

         "எங்கும் அலையாமல் தன்னைத் தேடி வரும் உணவைப் பிடித்துக் கொள்வது போல, கிடைப்பதை உண்டு பிழைக்க வேண்டும் என்பதை மலைப்பாம்பிடம் கற்றேன்.

       பல்லாயிரம் நதிகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் கடல் போல, எவ்வளவு துன்பம் வந்தாலும் ஏற்கும் பக்குவத்தை கடலிடம் படித்தேன்.

        பார்வையை சிதற விடாமல் ஒரே இடத்தில் மனதை செலுத்துவதை விட்டில் பூச்சி கற்றுத் தந்தது.

  எல்லாவற்றையும் மறந்து மகிழ்ச்சியாயிருப்பதை தாயிடம் பால் குடிக்கும் குழந்தையிடம் கற்றேன்.

          பணிப்பெண் ஒருத்தி அரிசி புடைக்கும்போது வளையல்கள் உரசி ஒலி எழுப்பின; இரண்டு வளையல்களில் ஒன்றை அவள் கழற்றியதும், ஒலி அடங்கியது. இதில் இருந்து இரண்டு பேர் இருந்தாலும் தேவையற்ற விவாதம் ஏற்படும் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு, தனிமையே சிறந்ததென்ற முடிவுக்கு வந்தேன்.

        "பிங்களா என்ற நாட்டியக்காரி ஏற்கனவே பலரிடம் வருமானம் பார்த்தபின், இன்னும் யாராவது வரமாட்டார்களா எனக் காத்திருந்தாள். யாரும் வராததால், கிடைத்தது போதும் என்று உறங்கி விட்டாள். இதில் இருந்து ஆசையை விட்டால் எல்லாமே திருப்தியாகும் என்பதை புரிந்து கொண்டேன்.

 

     புற்களுக்கு ஆசைபட்டு குழிக்குள் மாட்டிக்கொண்ட பெண் யானையை பார்த்த ஆண் யானை, அதன் மேல் ஆசை கொண்டு அதுவும் வீழ்ந்தது. இதில் இருந்து, பெண்ணாசையும் துன்பத்துக்கு காரணம் என்பதை உணர்ந்தேன்...'

 என்று ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் விளக்கமளித்தார்.

   இதைக் கேட்ட அரசன், தன் பதவியையே உதறித் தள்ளி விட்டு, ஆன்மிகத்தில் ஈடுபட்டான்.

தத்தாத்ரேயர் இயற்கையிடம் கற்ற இந்த உயர்ந்த பாடம் நம் எல்லாருக்குமே பொருந்தும் தானே!